شما ساعت چند هستید ...(فاطمه بخشی)

شما ساعت چند هستید؟!

من به وقت شیطنت هایم، ده صبحم!

سر حال و آفتابی...

حال خوب بعد از کره و مربای آلبالوی خانگی

 با نان بربری ترد محله مان که ختم میشود 

به یک استکان چای با عطر گل محمدی...

به وقت جدیت اما دوازده ظهرم!

به سختی و تیزی آفتابش...

با یک جفت چشم تخس و نگاهی نفوذپذیر..

با شدت هرچه تمام تر میتابم به آنچه که میخواهمش...
‌
کسل که باشم سه عصرم!

اصلا بلاتکلیف...

بی حوصله مثل دوچرخه ی 

سالم خاک خورده ی گوشه انبار 

که بلااستفاده مانده و ساکن و ساکت... 

سکوت مشغله ی من است

 وقتی به وقت سه عصر باشم...
‌
به وقت بغض و دلخوری اما تنظیمم روی ساعت غروب ! 

حال و هوایی نه چندان روشن و رو به تاریکی...

با چشمهایی گرفته و تیره تر از همیشه هایم...

در این وقت میتوانم

 تنهاترین دختر قرن اخیر باشم شاید...

 شکننده ترین هم...

 و ترس... ترس من خود دوازده شب است!

انگار وحشت جیغ تنهایی دختری در خیابان

 که سایه ای پشت سرش حس کرده باشد...

 ترس من تاریک ترین ساعت من است...

 تپش بی امان قلبیست پس از بیدار شدن 

با صدای ناگهانی زنگ تلفن خانه 

وسط خواب و در نهایت لرزش صدای آن طرف خط...
‌
آرامش و مهربانی هام اما چهار صبح است!

 آرام به همراه خنکای نسیمی که میپیچد توی دلم...

 با چشمهایی روشن تر از همیشه که حتی میتوان

 در آن ستاره رصد کرد و قرن ها درش خیره ماند...

میتوانم به بخشندگی مهتاب باشم

 که عاشقی بنشیند

 زیر نورم و کوچه ی مشیری را زمزمه کند...
‌
اما تمام این ساعاتی که گفتم 

برای بهار و تابستان و زمستانند!

پاییز فرق دارد...
‌
حالا تو بگو

تو چه ساعتی هستی؟
‌

((فاطمه بخشی))