در سکوتِ محض شب ...(زهره قادری )

در سکوتِ محض شب

دور از مردمِ شهر

کنجِ یک تاریکی

بعدِ یک دلتنگی

در تبِ ساعت عشق

در دل آغوشت،

تو مرا جای دهی

و به رسمِ قدمِ اولِ عشق

لبمان چِفت و هم آغوش شوند!

و به فردای همان شب

همگان دَم بزنند

که هَوَس بود و غلط

جلوی چشم همه مردم شهر،

باز به لب‌های تو بوسه زنم..

و میان هَمِگان میخوانم،

اگر این بوسه طمع بود و غلط

پس چه شیرین غلطی ست ..

و تو را باز لبت بوسه زنم!

و پسِ هر بوسه

بر سرِ مردمِ شهر جار زنم:

ای اهل طمع پندارم

من غلط کردم، غلط کردم،غلط...!

((زهره قادری))

-

شعر های باران خورده .......