با سکوتی پر از تشویشِ فروغ ...(نفس موسوی)

با سکوتی پر از تشویشِ فروغ

شعر کردم غم سنگینش را

نی لبک از تبِ دریا می خواند

پری کوچک غمگینش را

از صدای قدم کوچه گریست

فصلِ سرد و زن تنهای غریب

راز خوشبختی و این باد عجیب

چادر مادر و این ورد فریب

باغچه و دست نجیب خاک و

یک سبد غنچه کنار " دیوار "

"سبز خواهد شد" بی باغ تنت

چون "اسیر" قفسی بی دیدار

بی تو در حسرت یک شعر بلند

شب آشفته ی من بی جان است

نیستی حال دلم بارانی ست

غزلت همهمه ای گریان است

شعر های باران خورده .......