می خواهم راه بیفتم ...(نفس موسوی)

می خواهم راه بیفتم

جاده ها

مملو از دنیاهایی ست

که مرا نمی شناسند

اما چشم هایم را

هر روز در باغچه ی انتظارشان می کارند

باید راه بیفتم

چمدان ِ سفر ،

رنج ِ خاطره ها ،

شعرهای منند

که در انباشته گی احساس های زنانه

رایحه ای دو گانه بر جای می گذارند

با من نفس می کشند

بغض هایی که

بر قلبم تلنبارند

راه می افتم و

دست هایم را به دستانت گره می زنم

شاید آسمان

تکه ای آفتاب بر دامنم بدوزد

شعر های باران خورده .......